Ένας άλλος κόσμος έρχεται. Στην πραγματικότητα, είναι ήδη εδώ!
Υπάρχουν τόσο ωραίοι, συνειδητοί, έξυπνοι, συμπονετικοί και εμπνευσμένοι άνθρωποι τριγύρω! Το να τους δεις είναι απλά μια στροφή της ματιάς σου :)
Μαγειρική 6 Απριλίου (2020)
Η ομορφιά, η ωραιότητα,
η πληρότητα, η σοφία,
η χαρά ετούτου του κόσμου
που είναι πολλοί κόσμοι μαζί
αλλά είναι ένας.
Ο Λόγος,
που είναι πολλές φωνές μαζί
αλλά είναι ένας.
Η ροή,
που έχει άπειρες διακλαδώσεις
αλλά είναι μία.
Το δέντρο,
η ζωή,
με όλα τα προσωπά της,
που είναι μία.
Ευτύχησα να συμμετέχω
- δεν ξέρω πώς έγινε,
αυτό θα παραμείνει το μόνο μυστήριο,
ευτυχώς!
Ο ανθός και το ξερό φύλλο,
η αίσθηση και η αντίληψη,
το υλικό και το άυλο.
Μαγειρεύοντας στην κουζίνα του θεού,
της θεάς,
με όλα τα απερίγραπτα συστατικά της δημιουργίας,
την κίνηση, την σύγκρουση,
τον έρωτα των πάντων.
Λαμβάνω και παραδίδω,
απορροφώ και μεταφέρω·
δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ,
είμαστε όλοι.
Λαμβάνουμε και παραδίδουμε,
απορροφούμε και μεταφέρουμε,
μέχρι να γίνουμε συλλογικά χορτάτοι
και να καρποφορήσουμε
όσα δε μας ανήκουν.
Τί χαρμόσυνη στιγμή!
Ήταν, είναι και θα είναι
εδώ, εκεί, παραπέρα...
Κι όμως μπορώ να τη νιώσω μόνο τώρα
- στιγμή χαρμόσυνη -
γιατί κάθε μέρα είναι μόνο τώρα.
Ακινησία μέσα σε αδιάκοπη κυκλοφορία.
Βρισκόμαστε στο σημείο 0 και στο σημείο άπειρο,
φανερώθηκε μπροστά μας,
το κατανοήσαμε ξφνικά,
ξαφνιαστήκαμε,
παρ’ ό,τι το σημείο 0 ήταν πάντα εδώ.
Είναι η πρώτη μέρα της ζωής μας
ως ελεύθερα όντα.
Η εργασία επανεκκινείται
με επίγνωση και μάτια, αυτιά, χέρια, καρδιές
που βλέπουν το ολόκληρο,
τη γιορτή των θραυσμάτων,
τον κόσμο τον κατακερματισμένο
που ως αστείο, χαρωπό παιχνίδι
μας καλεί να τον αναδομήσουμε
με πόρτες και παράθυρα ανοιχτά,
να μπαίνει και κρύο και ζέστη,
και οικόσιτα και αγρίμια,
να μπαίνει ο διπλανός μας,
και οι μουσικές και οι λέξεις οι πρωτόγνωρες
και οδηγός η μνήμη
των γενεών και των ψυχών.
Τι όμορφη μέρα!
Τι ωραία νύχτα
- ωραία, στην ώρα της, πλήρης!
Κερδίσαμε την ευκαιρία
να υπάρχουμε επιτέλους ζωντανοί.
Αγάπη μόνο.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟ-ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ: CONVID-19, Social Media, MME & world politics.
Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Ο φόβος μας κάνει αδύναμους, ημιθανείς, αποξενωμένους από τη φύση μας που είναι χαρούμενη και συλλογική. Η γενναιότητα μας κάνει ζωντανούς, δυνατούς, ασφαλείς και ελεύθερους από τυρράνους. Γενναιότητα σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, αποδοχή του φόβου και μετατροπή του φόβου σε κίνητρο για δημιουργική δράση. Να προστατεύουμε και να δημιουργούμε συνθήκες αρμονικής ζωής για τον εαυτό, την οικογένεια, τη γειτονιά, την κοινότητα, τις φυλές, το δίκτυο της επιβίωσής μας που συμπεριλαμβάνει ανθρώπους, δέντρα, σκουλήκια, δελφίνια, κατσίκια, σφήκες, αμοιβάδες και βακτήρια και όλα. Χωρίς να θέλουμε ατομικά να έχουμε την τελευταία λέξη από κομπλεξικό εγωισμό.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Μπορούμε. Έχουμε αρκετή γνώση διαθέσιμη, αρκετή τεχνολογία, αρκετά σώματα (είμαστε πάνω από 7,5 δισεκατομμύρια αυτή την στιγμή), αρκετά λάθη και αρκετό πόνο για να καταλάβουμε τί θέλουμε να αποφύγουμε.
Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ
Υπάρχει το 1% (ή 2% ή 5% ή 10% - καθόλου δεν με ενδιαφέρει το νούμερο) που πιθανόν να θέλει ειδικά (περισσότερο εννοώ από τον μέσο άνθρωπο...) να εκμεταλλευτεί το υπόλοιπο 99% (ή 98% ή 95% ή 90% - χαχαχαα!). Μα τί λέτε; Και το 90% (ή 95% κτλ) τί κάνει; Το μεγάλο ποσοστό (90+%), δηλαδή εμείς, κινούμε τα νήματα με το πώς απαντάμε ή αντιδράμε στις συνθήκες και διαχειριζόμαστε τα δεδομένα. ‘Εχουμε τη δύναμη να κινούμε την αγορά: αγοράζουμε συνεχώς φαγητά, ρούχα, κινητά, εισιτήρια κτλ, κυκλοφορούμε, παράγουμε, χρησιμοποιουμε το διαδύκτιο, παίρνουμε δάνεια, διακινούμε την πληροφορία... Μήπως κοροΐδεύουμε λοιπόν τον εαυτό μας; Δεν υπάρχουν κρυφές σκοτεινές δυνάμεις που μπορούν να μας βλάψουν. Όλα είναι φανερά, αρκεί να έχουμε ανοιχτά αυτιά και μάτια και καρδιά: ποίος δίνει τί και ποιός παίρνει ή συναινεί σε τί. Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τον τρόπο ζωής μας με τις καθημερινές μας επιλογές. Κατά πόσο εμείς (το βασανισμένο 90+%) φροντίζουμε τον εαυτό μας, την υγεία και την χαρά μας; Κατά πόσο εμείς αδιαφορούμε, επί της ουσίας, για τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, την γειτονιά μας, την κοινότητα, τους φυσικούς πόρους, τη ζωή... Ο μόνος σκοτεινός εχθρός μου μπορεί να είναι ο εαυτός μου.
Θα πείτε, το πρόβλημα, κορίτσι μου, δεν είναι το 1% αλλά το περίπου 30% που είναι η αυλή/ οι οπαδοί του 1% και γίνονται ρουφιάνοι, εκτελεστές, εκμεταλλευτές, χειροκροτητές, υπονομευτές, βασανιστές, τραμπούκοι, κακοποιητές, κτλ... Καταλαβαίνω και συμφωνώ, αυτοί ισχυροποιούν το όποιο 1%. Ας τους συμπονέσουμε, όμως, αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους γιατί είναι έτσι από βαθιά άλυτα προβλήματα, από τραύματα, από περιορισμένη ή κατακρεουργημένη διανοητική και συναισθηματική υγεία. Και ας τους περιορίσουμε ουσιαστικά μέσα στις κοινότητες και στις ζωές μας. Εννοώ αν το μίσος του τραμπούκου υποκινήσει μίσος στον ειρηνιστή τότε ο τραμπούκος κέρδισε. Ο ειρηνιστής και ο δημοκράτης, όμως, μπορούν να σταματήσουν να αγοράζουν προϊόντα ή να προσφέρουν υπηρεσίες στον τραμπούκο. Μπορούν να σταματήσουν να τον τρέφουν.
Η ΣΥΓΧΥΣΗ
Και θα πείτε, το πρόβλημα, κορίτσι μου, δεν είναι μόνο το 30% αλλά και το υπόλοιπο (απροσδιόριστο) 30-60% των αδρανών ανθρώπων. Αυτών που αποδεχόμαστε τα πάντα από αμφιβολία, μπέρδεμα, ή φόβο – ή γινόμαστε τυφλοί οπαδοί... Καταλαβαίνω και συμφωνώ – και εμείς ισχυροποιούμε το όποιο 1% με τους τρόπους μας. Ας μας συμπονέσουμε όμως γιατί ποτέ δεν μάθαμε πώς να ζούμε. Ας μας επιτρέψουμε να το μάθουμε ξανά, σιγά σιγά. Αυτή την ιστορική στιγμή είναι ευκολότερο από ποτέ άλλοτε με την συνδεσιμότητα και την πληροφορία που είναι διαθέσιμα. Ας δούμε μέσα στο μυαλό μας ο καθένας τί μας κάνει να νιώθουμε πρόβατα, αδιάφορους, κυνικούς, θυμωμένους ή ένοχους; Τί μας εξωθεί στο να μιμούμαστε (και έτσι να ενισχύουμε) τη συμπεριφορά του τραμπούκου ή του απαξιωτή ή του αδιάφορου ή του μίζερου ή του φανατικού; Και αντί να μισούμε τον αδύναμο εαυτό μας (και τους άλλους), να τον καταλάβουμε και να τον στηρίξουμε στο να βγει από την τρύπα και να ανασάνει, να ελαφρύνει, να δυναμώσει, να μορφωθεί και να αγαπηθεί. Αυτή και μόνο η δράση θα επέφερε τέτοια αλλαγή που η κοινωνία μας δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Θα ξεκινούσε η εποχή της εμπιστοσύνης.
ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ
Η γενναιότητα συνεπάγεται υπευθυνότητα. Η ζωή μου έμαθε να κρατιέμαι πριν μιλήσω. ‘Ξανασκέψου τί θες να πεις και πώς το λες’, μου είπε. ‘Μιλάς για το κοινό καλό ή απλά για να πεις και εσύ κάτι;’ με ρώτησα. Προσπαθώ να κατανοήσω τί είναι σημαντικό και πού βρίσκεται η αλήθεια (συνήθως κάπου στη μέση). Να δρω χωρίς διάθεση εκτόνωσης ή αυτοπροβολής, να δρω με αγάπη, χαρά, αξιοπρέπεια και ταπεινότητα, με κέφι, με διάθεση για καλύτερη ζωή. Να αποδέχομαι ότι μόνη μου δεν τα καταφέρνω, χρειάζομαι παρέα – ο άνθρωποι θριαμβεύουμε στη συλλογικότητα, στην αγέλη, γι’ αυτό επιβιώσαμε ενώ είμαστε πολύ πιο αδύναμοι σωματικά από τα λιοντάρια. Και να μου επιτρέπω να θυμώνω και να καταλαβαίνω το γιατί – να χρησιμοποιώ το θυμό ως ένδειξη για να ψάξω κάτι αντί να θέλω να τον πετάξω μακριά στη μούρη του άλλου. Δεν είναι εύκολο, αποτυγχάνω συχνά. Αλλά αξίζει την προσπάθεια και τον κόπο.
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Τί θα συμβεί μέσα μας και γύρω μας αν χρησιμοποιήσουμε λίγη από την εφυία του μυαλού και της καρδιάς μας (I.Q και E.Q αν θέλουμε να το πούμε πιο πεζά) για να συνεργαστούμε με τον περίγυρο αντί να προσπαθούμε να του επιβληθούμε; Πώς θα αλλάξουν οι ζωές μας όταν απαγκιστρωθούμε από την συνήθεια της επανάπαυσης στον φόβο, στην αποξένωση, στον πατερούλη και την μανούλα, στην βολή και την ευκολία της αποστασιοποίησης ή του μίσους; Πόσο θα δυναμώσει η αυτοεκτίμησή μας όταν στοχεύσουμε στο να γίνουμε ατομικά και συλλογικά, επιτέλους, χαρούμενοι; Δεν υπάρχει χώρος για αδικία στη χαρά. Η χαρά συνεπάγεται ελευθερία. Αυτή είναι η μόνη πραγματική δύναμη που έχουμε και μπορεί να είναι καταλυτική.
ΕΝΑ ΒΑΛΣ
Ακούγοντας ένα βαλς του Μάνου Χατζιδάκι και μετά άλλο ένα του Νίκου Κυπουργού και μετά άλλο ένα του Wong Kar Wai. Είναι ένα όμορφο πρωινό –γκρι αλλά λαμπερό– εδώ, στα βορειοδυτικά της Ευρώπης. Λοιπόν, είναι πραγματικά κρύο. βρέχει. Μέσα από την ομίχλη ονειρεύομαι τις ακτές του Αιγαίου και το γύρω γαλάζιο. Αλλά είναι μόνο τα χρώματα που σκέφτομαι και οι ήχοι του ανέμου και των κυμάτων. Δεν μπορώ να σκεφτώ ανθρώπους. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε στεγνοί, στριμμένοι και κουφοί. Λοιπόν, για να είμαι ειλικρινής, ονειρεύομαι και ανθρώπους - αυτούς που είναι ζωντανοί, ζουμεροί και ανοιχτοί. Εδώ, στο Λονδίνο, σήμερα, είναι μια χειμωνιάτικη Κυριακή – στη Νότια Ευρώπη, σήμερα, είναι μέρος ενός χειμωνιάτικου έτους. Τι ζήλεψε τόσο αυτός ο ήλιος της Μεσογείου και έβαλε τόσο σκοτάδι στα κεφάλια των ανθρώπων; Ακούγοντας μουσική έρχομαι πιο κοντά στους δαίμονές μου.
Οι μύγες λένε ότι κάνω λάθος. Ότι εδώ, σε όλη την Ευρώπη, είναι μια δεκαετία πολέμου - ακριβέστερα, ότι ζούμε σε εποχές παγκοσμίου πολέμου. Ήμουν τόσο αφελής στα είκοσί μου που δεν πίστευα ποτέ ότι αυτό επρόκειτο να συμβεί. Ίσως δεν πειράζει να είμαστε αφελείς: είναι πραγματικά υγιές για τους ανθρώπους να περνούν μερικές αθώες μέρες – μετά θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας… Η μαμά έλεγε: «Καθάρισε το δωμάτιο σου μετά το πάρτι!» Ξέρεις, μαμά, το να βάζεις τα πράγματα στη θέση τους και να βγάζεις τα σκουπίδια από το σπίτι δεν είναι γοητευτική ενασχόληση. Το να φοράς ένα ατσούμπαλο παντελόνι εργασίας και να βουτάς στη σκόνη με βρώμικα μαλλιά, πληγωμένα γόνατα και τρύπιο μπλουζάκι είναι σίγουρα η λάθος στιγμή για να βγάλεις μια λαμπερή φωτογραφία του εαυτού σου για τα social media... Ποιος σκέφτηκε ποτέ ότι το να είσαι δίκαιος και γενναίος είναι μια εύκολη υπόθεση; Ίσως να το έχουμε δει σε τηλεοπτικές σαπουνόπερες;
Το να συνεχίσεις να πιστεύεις στην ανθρωπότητα είναι αγώνας. Ως άνθρωπος, ντρέπομαι για εμάς. Αλλά εξακολουθώ να αγαπώ τους φίλους μου - δεν μπορώ να σταματήσω να αγαπώ. Εύχομαι να υπάρχουν χαμογελαστά πρόσωπα τριγύρω. Έτσι, σήμερα είναι ένα όμορφο πρωινό –γκρι αλλά αστραφτερό– που υπόσχεται έναν απόλυτο θάνατο που ίσως επιτρέψει να έρθει μια νέα ζωή. Πάντα έτσι ήταν. Ποιος νοιάζεται αν χρειάζεται χρόνος – είναι σημαντικό το αν θα δω εγώ προσωπικά αυτή τη μεταμόρφωση να πετυχαίνει; Σίγουρα, κάποιος άλλος θα το ζήσει.
Το Έπος του Κλισέ 1.12.2019
‘…δεν με πάει σε καλές αναμνήσεις’, λες. ‘Γιατί πρέπει να επικαλεστώ την οργή μ’ αυτό τον τρόπο;’
‘Γιατί μοιάζουν τόσο πολύ εντάξει στ’ αυτιά μου όλα αυτά που ζώ αλλά νιώθω ότι κρύβουν μια παγίδα; - Ότι είναι ένα επεισόδιο μέσα σε νεκρό σύστημα;’
‘Υπάρχει ανατρεπτική σκηνή αλλά αναρωτιέμαι ποιός κινεί τα νήματα εκει; Δεν μου φαίνεται αυτός ο ‘αυτός’ να είναι καλός οιωνός...’
Δεν ξέρω. Καταλαβαίνεις;
Καταλαβαίνω.
Που είναι τα όνειρα; Πού κρύβεται η καύλα;
Τούτη η αποστείρωση με ξεπερνάει.
2020.
Χρόνος. Στένεψε ο χρόνος, όλοι τρέχουμε πανικόβλητοι, μαζική υστερία. Μας κλέψανε το χρόνο, στένεψε ο ορίζοντάς μας. Όλα γρήγορα. Εφήμερα. Χωρίς βάση, δεν προλαβαίνουμε να στήσουμε βάση.
Γλώσσα. Φτώχυνε η γλώσσα, μας έκλεψαν την έκφραση. Όλοι χρησιμοποιούμε τις ίδεις λίγες λέξεις αλλά καταλαβαίνουμε τελείως διαφορετικά σημαινόμενα. Ρηχά. Προσωρινά. Στένεψαν τα μυαλά μας και τα χείλια μας.
Γνώση. Την κλείσανε σε μια γυάλα. Δεν έχει γνώση για το λαό, μόνο πληροφορία. Που πάει κ έρχεται, άγνωστη μεταξύ γνωστών. Αυτοπυροβολούμαστε με πληροφορία αδιασταύρωτη, πρόχειρη, μαζικη, αντικρουόμενη, Θόλωσε η ψυχή μας και αρρωσταίνει.
Δεν ξέρω, Καταλαβαίνεις;
Καταλαβαίνω.
Δε φοβάμαι, οργίζομαι. Αλλά η οργή δεν έχει χαρά. Έχω την τρομερή επιλογή να οργιστώ τώρα ή να οργιστώ αύριο. ΄Η να ναρκωθώ τώρα… ή σε λίγο; Ωραίο δίλημμα.
2020.
Έλα να βγούμε απ’ το φέρετρο. Έλα, εκεί έξω…..
(μα, τί έχει εκεί έξω;;; ξέχασα…)